I can’t help but react violently in PDI’s headline today: “Nicole recants, clears Smith”
This is a big slap on the face of the Filipino people—especially amidst issues regarding Visiting Forces Agreement. I wonder what has gotten into the mind of Nicole for clearing Daniel Smith of the rape case.
My initial reaction is extremely against Nicole. (My students even got shocked with my reaction upon reading today’s paper—I almost said “bitch” out loud.) Can you blame me? Everybody rallied behind him just to convict the White Devil and his allies, and here she is as if telling the whole world, “Sorry, I lied.” [Did GMA train Nicole?] As a Filipino, will you not feel ashamed? Degraded? For centuries, we have been raped and abused by imperialists, and it is just so annoying and frustrating that it still lingers up to this day. Nicole’s move sends the message: “Rape me now, pay me later.”
However, I don’t want to put all the blame upon Nicole’s shoulders. If she was truly raped, I reckon she has been burdened so badly, so let’s give her the benefit of the doubt.
In the interviews, Nicole’s mom was deeply sorry to Atty. Ursua for dropping the case. She explains that her family has been haunted, and never had the chance to move on with their lives. She blames the slow and pathetic justice system that we have here in the Philippines. Reality check: What are NGO’s and human rights activists against Daniel Smith, a son of Uncle Sam, a señorito of the Philippine government?
Indeed, one of the factors for Nicole’s recant might be the hopeless justice system we have here.
What infuriates me is the fact that a handsome and powerful rapist might be acquitted not because of his innocence but because of the powers that work behind him. Worse, this move might invite more rapists to come over the country.
It’s a good advertisement for sex tourism:
“Come to the Philippines and rape our women…It would just cost a little hassle of earning the ire of the people, but who cares? For only P100,000, you’ll be acquitted in no time! So hurry! Call within the next 10 minutes and you’ll receive a sleeping pill absolutely FREE!”
Now, the world looks at us as Bitches rather than Victims.
Wednesday, March 18, 2009
Sunday, March 15, 2009
Ang Simpleng Tanong ni Leiah
Kaninang umaga, habang nakikinig sa mensahe ni Mam Evelyn Feliciano sa Sunday worship service, nilapitan ako ng aking inaananak na si Leiah. At gaya ng nakagawian, nagmano sya, humalik sa pisngi, at yumakap.
Si Leiah ay limang taong gulang at natural na malambing (kahit nga si Kay, na unang beses nya palang nakita ay kinaibigan na nya…at tinawag na “ninang”—at dahil don nakatipid ako sa regalo nung pasko…hehehe…)
Anyway, sa gitna ng kanyang paglalambing ay bigla nya akong tinanong, “Ninong, ano’ng gusto mo paglaki ko?” Dahil nakapokus ako sa pakikinog, ang unang pumasok sa isip ko e kung ano ang gusto ko para sa kanya: guro, nars, doktor, etc.
Di pa ako sumasagot ng dugtungan nya ang tanong, “Kase si Daddy laptop, si mommy naman t-shirt, sampu daw, si Eunice [nakababatang kapatid nya] pangcolor, tapos ako siguro…ahmmm.. spaghetti…e ikaw ninong?”
Napangiti ako. Maraming bagay ang dagling pumasok sa isip ko.
“Ahmm… ako siguro…Piano” Pangiti kong sagot sa kanya.
“Piano? Ah..sige!” Masaya n’yang sagot, sabay yakap.
Sa kanyang pag-alis, bigla kong naalala ang minsang sinabi sakin ni Mama na noong bata daw ako ay para akong si Leiah…madaming gustong gawin sa buhay. Pag tinanong mo daw ako noon, ang sasabihin ko gusto ko maging astronaut; kinabukasan, piloto ng eroplano; sa isang linggo; scientist naman. Pero never ko daw nabanggit na gusto ko maging guro.
Naisip ko tuloy, may naipangako din kaya ako kay mama? Sampung t-shirt? Daster? Typewriter? Radyo? Ref? Oven? TV? Nabigay ko kaya?
Tinext ko agad si Kay para sabihin ang saloobin ko, at ang agad nyang sagot ay, “hindi pa naman huli ang lahat para tuparin kung ano man ang pangako mo…”
Sa isang simpleng tanong ni Leiah, napagmuni-muni ako; nagiisip-isip hinggil sa mga bagay na hindi na gaanong napapansin sa gitna ng kabisihan.
Ngayong panahon ng graduation, naibalik kaya natin sa ating mga magulang ung mga “pangako” na binitiwan natin sa kanila? Natupad kaya natin ang mga pangarap nila para sa atin? Nasagot kaya natin ang mga katanunang na bumabalot sa kanilang isipan, habang umiikot ang pwit sa pag-iisip kung saan kukuha ng pang-matrikula at pambaon natin sa isang panibagong linggo?
Sa totoo lang, hindi lang naman ito ang ekslusibong panahon para magpasalamat at tumupad sa mga pangako. Araw-araw, dapat ay may katuparan: kung nagawa mo ung nasa “To-Do List” mo; kung naipasa mo ang requirements sa subject; kung na-beat mo ang deadline mo sa boss mo; at marami pang iba.
Ikaw? Anon’ng gusto mo paglaki mo?
Si Leiah ay limang taong gulang at natural na malambing (kahit nga si Kay, na unang beses nya palang nakita ay kinaibigan na nya…at tinawag na “ninang”—at dahil don nakatipid ako sa regalo nung pasko…hehehe…)
Anyway, sa gitna ng kanyang paglalambing ay bigla nya akong tinanong, “Ninong, ano’ng gusto mo paglaki ko?” Dahil nakapokus ako sa pakikinog, ang unang pumasok sa isip ko e kung ano ang gusto ko para sa kanya: guro, nars, doktor, etc.
Di pa ako sumasagot ng dugtungan nya ang tanong, “Kase si Daddy laptop, si mommy naman t-shirt, sampu daw, si Eunice [nakababatang kapatid nya] pangcolor, tapos ako siguro…ahmmm.. spaghetti…e ikaw ninong?”
Napangiti ako. Maraming bagay ang dagling pumasok sa isip ko.
“Ahmm… ako siguro…Piano” Pangiti kong sagot sa kanya.
“Piano? Ah..sige!” Masaya n’yang sagot, sabay yakap.
Sa kanyang pag-alis, bigla kong naalala ang minsang sinabi sakin ni Mama na noong bata daw ako ay para akong si Leiah…madaming gustong gawin sa buhay. Pag tinanong mo daw ako noon, ang sasabihin ko gusto ko maging astronaut; kinabukasan, piloto ng eroplano; sa isang linggo; scientist naman. Pero never ko daw nabanggit na gusto ko maging guro.
Naisip ko tuloy, may naipangako din kaya ako kay mama? Sampung t-shirt? Daster? Typewriter? Radyo? Ref? Oven? TV? Nabigay ko kaya?
Tinext ko agad si Kay para sabihin ang saloobin ko, at ang agad nyang sagot ay, “hindi pa naman huli ang lahat para tuparin kung ano man ang pangako mo…”
Sa isang simpleng tanong ni Leiah, napagmuni-muni ako; nagiisip-isip hinggil sa mga bagay na hindi na gaanong napapansin sa gitna ng kabisihan.
Ngayong panahon ng graduation, naibalik kaya natin sa ating mga magulang ung mga “pangako” na binitiwan natin sa kanila? Natupad kaya natin ang mga pangarap nila para sa atin? Nasagot kaya natin ang mga katanunang na bumabalot sa kanilang isipan, habang umiikot ang pwit sa pag-iisip kung saan kukuha ng pang-matrikula at pambaon natin sa isang panibagong linggo?
Sa totoo lang, hindi lang naman ito ang ekslusibong panahon para magpasalamat at tumupad sa mga pangako. Araw-araw, dapat ay may katuparan: kung nagawa mo ung nasa “To-Do List” mo; kung naipasa mo ang requirements sa subject; kung na-beat mo ang deadline mo sa boss mo; at marami pang iba.
Ikaw? Anon’ng gusto mo paglaki mo?
Subscribe to:
Posts (Atom)